Moja Strona Nieba

Jak zacząć  ten wpis, kiedy chciałabym  Was przenieść tam gdzie spędziłam  te chwile, no właśnie, chwile ... może po prostu zacznę tak ...  Pierwsze Indyjskie Prawo Duchowe mówi: "Osoba, którą spotykasz w życiu, jest osobą właściwą." To znaczy: nikt nie wchodzi w nasze życie przypadkowo. Wszyscy ludzie, którzy nas otaczają, z którymi łączy nas jakaś historia, coś sobą reprezentują - albo żeby nas czegoś nauczyć, albo żeby nas poprowadzić dalej w naszej sytuacji." Drugie prawo mówi: "To co się wydarza, jest jedyną rzeczą, jaka mogła się wydarzyć." Nic, absolutnie nic z tego, co nam się przytrafia, nie mogło wydarzyć się inaczej. Dotyczy to nawet najdrobniejszych szczegółów. Po prostu nie istnieje coś takiego jak: " Gdybym wtedy zrobił/-a to inaczej, to wszystko potoczyłoby się inaczej." Nie, bo to, co się wydarzyło, jest jedyną rzeczą, jaka mogła i musiała się wydarzyć, abyśmy nauczyli się lekcji, które pozwolą nam iść dalej. Wszystki

Trzecia godzina w nocy. Ledwo udaje nam się otworzyć oczy. Kończąca się pora deszczowa nie pozwoliła nam poprzedniej nocy na zaplanowany od kilku dni  połów ryb z rybakami z wioski Bantayan. Otwieramy oczy,  deszcz leje po okiennicach, znów nic z tego., kolejna noc zarwana, nie uda nam się popłynąć  Przysypiamy gdy nagle  budzi nas głoś "dziewczyny śpicie". Zrywamy się na równe nogi. Ubieramy się dosłownie w kilka sekund. Spodenki, buty, bluzeczka i wiatrówka tak na wszelki wypadek.  Idziemy w ciemności, rybacy oświetlają nam drogę latarkami. Zastanawiam się jak oni mogą tak co noc o tej porze wstawać? Idziemy w kompletnej ciemności tylko księżyc łaskawie doświetla nam drogę, latarki rybaków punktowo wskazują nam kierunek. Dobrze, że chociaż z tego pośpiechu nie zapomniałyśmy   butów do wody,  obowiązkowo o tej godzinie, bo nie wiadomo gdzie się stawia stopy. Na tej części półkuli  jeżowce dają się we znaki, uważać trzeba bardzo.    Docieramy do łodzi oświetlon